تفاوت قرارداد کارگری و پیمانکاری

تفاوت پیمانکار و کارگر در چیست؟

قرارداد کارگری و پیمانکاری  | تفاوت‌های پیمانکار و کارگر در چندین جنبه اساسی به وضوح مشخص می‌شود که به شرح زیر است:

برای آشنایی بیشتر با مقررات قانون کار می توانید دوره کارگر و کارفرما را تهیه کنید

تعریف شغلی و نوع قرارداد:

پیمانکار: فردی است که برای انجام یک پروژه خاص با مدت زمان و بودجه مشخص با کارفرما قرارداد می‌بندد. پیمانکار مسئول تحویل نتیجه نهایی کار است و چگونگی انجام آن به خود وی بستگی دارد.

کارگر: فردی است که برای انجام وظایف مشخص و معین به استخدام یک مجموعه درمی‌آید و به صورت منظم حقوق و مزایای مشخص دریافت می‌کند.

آزادی عمل:

پیمانکار: آزادی عمل بیشتری دارد و تنها به نتیجه کار متعهد است. پیمانکار می‌تواند نحوه انجام کار را خود تعیین کند و معمولاً نیازی به رعایت ساعات کاری مشخص یا حضور در محل کار ندارد.

کارگر: باید به دستورالعمل‌ها و مقررات کارفرما پایبند باشد و معمولاً ساعات کاری و مکان مشخصی دارد که باید رعایت کند.

تأمین تجهیزات:

پیمانکار: مسئول تأمین تجهیزات و ابزارهای مورد نیاز برای انجام کار است. این تجهیزات ممکن است بر اساس قرارداد از کارفرما به امانت گرفته شود یا به صورت مستقل تهیه شود.

کارگر: تجهیزات و ابزارهای مورد نیاز برای انجام کار توسط کارفرما تأمین می‌شود.

مالیات و بیمه:

پیمانکار: مسئول پرداخت مالیات و ارائه صورت‌های مالی به سازمان حسابرسی و امور مالیاتی کشور است. پیمانکاران به عنوان افراد مستقل مالیات خود را پرداخت می‌کنند.

کارگر: نام وی در لیست حقوق و دستمزد شرکت قرار می‌گیرد و مالیات حقوق و بیمه وی توسط کارفرما پرداخت می‌شود. کارفرما مسئولیت پرداخت بیمه تأمین اجتماعی و سایر مزایای کارگر را بر عهده دارد.

خلاصه:

پیمانکار با کارفرما قرارداد پروژه‌ای با زمان و بودجه مشخص دارد، آزادی عمل بیشتری دارد، تجهیزات را خود تأمین می‌کند، و مسئولیت مالیات و امور مالی خود را بر عهده دارد.

کارگر به استخدام یک مجموعه درمی‌آید، تحت نظارت و مقررات کارفرما کار می‌کند، تجهیزات توسط کارفرما تأمین می‌شود، و مالیات و بیمه وی توسط کارفرما پرداخت می‌شود.

این تفاوت‌ها نشان‌دهنده نقش‌ها و مسئولیت‌های متفاوت پیمانکاران و کارگران در محیط‌های کاری مختلف است.

تفاوت های قرارداد کارگری با پیمانکاری در چیست؟

تفاوت‌های قرارداد کارگری و پیمانکاری در چندین جنبه مشخص می‌شوند که در ادامه بیان شده است

تابعیت از مقررات کارگاه:

کارگر: تابع مقررات و قوانین داخلی کارگاه است. به عنوان مثال، باید ساعات ورود و خروج مشخصی را رعایت کند و به دستورالعمل‌های کاری مشخص کارفرما پایبند باشد.

پیمانکار: به صورت مستقل عمل می‌کند و تابع مقررات خاص کارگاه نیست. به جای ساعت کاری مشخص، باید پروژه یا کار محوله را در مدت زمان تعیین شده به اتمام برساند. تعیین ساعت شروع و خاتمه کار برای پیمانکار به ماهیت کارگری نزدیک‌تر است.

حق واگذاری کار به دیگران:

کارگر: وظایف محوله را شخصاً انجام می‌دهد و حق واگذاری کار به شخص دیگر را ندارد.

پیمانکار: می‌تواند کار محوله را به کارگران خود واگذار کند و از این جهت محدودیتی ندارد. در قرارداد باید به این نکته اشاره شود که پیمانکار مجاز به استفاده از نیروی کار دیگران برای انجام وظایف محوله است.

ابزار کار:

کارگر: نیازی به داشتن ابزار کار شخصی ندارد و معمولاً ابزار کار توسط کارفرما تأمین می‌شود.

پیمانکار: مسئول تهیه ابزار کار خود است. در قرارداد باید مشخص شود که آیا پیمانکار ابزار کار را از کارفرما به امانت می‌گیرد یا باید خودش تهیه کند.

نحوه محاسبه مزد:

کارگر: دستمزد بر اساس مدت زمان کار (تعداد ساعت، روز، یا ماه) یا تعداد واحد کار انجام شده (کارمزد) و یا ترکیبی از این دو محاسبه می‌شود.

پیمانکار: دستمزد بر اساس حجم کل کار محاسبه و پرداخت می‌شود. پرداخت مزد بر اساس مساحت، طول، یا وزن کار انجام شده به تنهایی ماهیت قرارداد را به پیمانکاری یا مقاطعه‌کاری تبدیل نمی‌کند.

نکته مهم:

عنوان قرارداد (پیمانکاری یا کارگری) تعیین‌کننده شمول یا عدم شمول قانون کار نیست، بلکه ماهیت قرارداد و شرایط کاری تعیین‌کننده هستند. بنابراین، برای تبدیل یک قرارداد از حالت کارگری به پیمانکاری، باید ویژگی‌های ذکر شده رعایت شود تا ماهیت قرارداد به درستی تعریف شود.

چنانچه دنبال وکیل متخصص قرارداد کار می گردید، می توانید از طریق زیر با وکلای ما در ارتباط باشید